kirli camımdan

yanlız ve sessiz çığlığıma yağıyor yağmur
yine algımı bozuyor
damlalarla dolu camdan olup biteni anlamaya çalışırken
belki sadece yağıyor çoğu kişi için
yıkıyor ruhumu
yeniliyor düşüncelerimi saflığında gezindirerek
nitekim o da bıkmış olmalı
ne yapabilirim ki?
nasıl engelleyebilirim zihnimin kirlenmesini?
herkesin olduğu gibi benim de vardı duvarım beni çevreleyen
sadece ufak bir delikten gözlüyordum herşeyi
insanları ve onlara ait olanları; düşünceyi, aşkı, nefreti,...
soyut her ne varsa
zaten somut olan ne kadar korkutabilir ki beni?
ne kadar acıtabilir ki ruhumu?
sadece belirli bir yere kadar
somut ile soyut arasında gidip gelirken
yıktım teker teker tuğlalarını duvarımın
ve özgür kılmaya çalıştım düşüncelerimi, hislerimi,...
beni ben yapan
bende asıl olan şeyleri
bu seferde korumasız kaldılar
kirletilmeye çalışıldılar
onlar da bıktı çoğu zaman yağmur gibi
geri dönmek istediler yalvarırcasına
ama geride ne bir duvar kalmıştı ne de bir tuğla
yavaş yavaş alışmaya başladılar kirletilmeye
ve her yağmurdan sonra temizlenip yeniden doğmaya
artık sıkılmıyorlardı çünkü biliyorlardı
yağmurun saflığına onunla yoğrularak ulaşabileceklerini
algıdan nefret ediyorum
biçare bırakıyor düşüncelerimi
onların istediklerini
biliyorum ki her ne yerde yağarsa yağsın hissedebildiğimde onu
ancak o zaman saflaşabilecek düşüncelerim onun gibi
akabilecekler o an yağmur damlaları gibi sonsuz boşluktan
hiç şüphe yok ki gerçekleştiremeyeceğim gizli tutkumu
yine de çabalayacağım duvarlarına inat insanların
sonsuzluğumun başlangıcı ruhumu kavrayana kadar...
08.05.05 , 01:13