23 Ekim 2007 Salı

sonu belli koşu

hayat dedikleri boşluk sürüklüyor bedenimi. Kah koşturuyor kah yürütüyor. Kimseye bakmak istemiyorum ki bu yüzdendir başımın önden gitmesi. Hiçbir şey istemiyorum sürüklenirken bazen dirensem de. Yalnızlığı bile... Ondan bile uzakta olmak... Gölgemin bile gerisinden sürükleniyor bedenimle eş zamanlı. O ki: Daha bir zigotken kapsamış beni. Beni ben yapmış. Sadece yüzümde derin uçurumlar oluşturarak akan benliğime basarak yürümek istemiyorum. Ona oyun oynamak istemiyorum artık iyimser tavırlar takınarak. Gelmesin artık geriden! Hayat durdursun bedenimi ve yakalasın ruhum bedenimi kaçınılmaz soğukluk hücrelerime yayılırken...
23.09.05 , 21:14

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Umutsuzlukla yogrulmus bir ruh, kaybetmeyi secen bir beyin..Siirlerindeki melankonik havayı icten ice hissediyorum. Peki ya nedir bu kacıs bu kurtulus istegi, ya secilen yol yanlıs dersem, cozumu baska? Teslim olmak degil, mucadele etmek gerekir; yoksa bu hayat cekilmez hale gelir; hayal dunyamızda bile. Duygularını cok guzel ifade etmisssin,okuyucuların seni yasıyorlar yazdıgın dizelerde.Umarım bundan bole kalemin umut dolu olur Erdemcim:)