döngü

özleme özlem duymak... Bazı şeyler düşüncelerimi bazense ruhumu o kadar meşgul ediyor ki yeni bir algıyı reddediyorum çoğu zaman istemsiz. Özgürlüklerini kaybediyor yavaş yavaş düşüncelerim dolayısıyla hareketlerim. Öyle ki rutin sıfatı bile yetersiz kalıyor nitelemek için. Sadece özleme yeniden özlem duyuyor yani özlemin hasretini çekiyorum. Bu hasret muhtelemen ruhumu daha çok yoracak; lakin içimde yeniden reddetmek zorunda kaldığım algıyı en azından bana kazandıracaktır. Böylece ruhum okyanus gibi nerede başladığı belli ama sonu görünmeyen bir hal alacaktır. Ne yazık ki başladığı nokta ise özleme olan özlemde gizli sanki...
18.11.05 , 00:22